دیوار سبز به دیواری گفته میشود که توسط گیاهان پوشیده شده باشد. این دیوار را میتوان با استفاده از تکنیکهای مرسوم و روشهای گوناگون در ابعاد متفاوتی ایجاد کرد. دیوارهای سبز را با نامهای دیگری چون دیوارهای زیستی، باغهای عمودی، دیوار زنده و یا با نام علمیvcwv نیز مینامند.
سالهاست که زندگی انسان به شکل فعلی با مشکلات عدیده ای مانند آلودگی هوا و غیره روبه رو بوده است. استفاده از دیوار سبز و گیاهان در زندگی شهری موجب میشود تا تأثیرات بد و منفی زندگی بشر بر اکوسیستم جهانی و محیط زیست کاهش یابد.
در سال 1938 دیوار سبز توسط استنلیهارت در دانشگاه ایلینوینز اورابا شامپاین ایالات متحده اختراع شد. از آن پس بود که معماران و شهرسازان و همچنین مهندسین عمران در صنایع و دانشگاهها سعی کردند تا نه تنها در این زمینه فرهنگ سازی کنند بلکه با جا انداختن مفهوم باغ بامها و دیوارهای سبز در جوامع امروزی و شهرهای شلوغ و بشدت صنعتی شده با این حجم از آلودگی، قدمیدر جهت رفع این معضلات برداشته و بتوانند مفهوم دیوار سبز را در شهرهای پر جمعیت و آلوده امروزی پیاده سازی کنند. ایده استفاده از گیاهان در جوامع شهری گامیدر جهت آشنایی و به پیروی آن استفاده از این فناوری در جوامع مختلف در سرتاسر این کره خاکی است.
خوشبختانه امروزه مفهوم دیوار سبز علاقه مندان و مخاطبان خود را در دنیای امروز پیدا کرده است و مورد توجه بسیاری از شرکتهای بزرگ صنعتی ساختمانی و ساختمان سازی و همچنین شرکتهای ارائه دهنده دکوراسیون داخلی قرار گرفته است. در سال ۲۰۱۲ یک شرکت معماری موفق شد با ساخت بزرگترین دیوار سبزی که صنعت ساختمان سازی تا آن زمان به خود دیده بود با متراژ فوق العاده 2700 متر در مرکز قرارداد بین المللی کابوس لاس نظر علاقه مندان به این مبحث را به خود جلب کند و گامیمهم در صنعت معماری در جهت نزدیکی انسان با طبیعت پیرامون خود بردارد.
دیوارهای سبز با مفهوم مدرن و معاصرشان به عنوان فناوری سبز، سابقه و قدمت کوتاهی دارند، اما پوشش گیاهی بر روی بدنه ساختمانها را نمیتوان پدیده ای نوظهور تلقی کرد. حضور و وجود سبز بامها و دیوارهای سبز تاریخی به قدمت تاریخ معماری و سکونت انسان در یک جای مشخص را داراست. وجود سبز بامها و دیوارهای سبز همزمان با شکل گیری دغدغههای انسان در مورد معماری ، سابقه هزاران ساله داشته و مربوط به عصر ما و دنیای معاصر نمیشود.
همزیستی معماری با طبیعت مفهوم جدیدی در جوامع امروزی نیست و قدمتی به اندازه تاریخ زندگی بشر دارد. با مطالعه متون تاریخی و آثار باقیمانده از گذشتههای دور و همچنین شواهد باقیمانده از زندگی انسانها از هزاران سال قبل به این نتیجه میرسیم که دغدغه تمدنهای پیشین در مورد معماری خصوصاً باغ بامها و دیوارهای سبز سابقه ای به درازای تاریخ دارد.
با مطالعه متون تاریخی و مشاهده نقاشیهایی که از گذشتههای دور به جا مانده مشخصاً این رومیان و بابلیان بودند که از باغ بامها و دیوارهای سبز با امکانات موجود در آن زمان استفاده میکردند به این صورت که رومیان باستان در قرن سوم پیش از میلاد شاخ و برگ تاکهای انگور گونههای ویتیس را بروی داربستهایی که ساخته بودند در تمام سواحل مدیترانه پرورش میدادند. همچنین دیوارها و بناهای بیرونی قصرها و منازل خود را نیز بوسیله گلها و گیاهان رونده مانند رزهای رونده پوشش میدادند.
با آغاز قرن بیست و یکم و اهمیت به محیط زیست توسط دولتهای مترقی و علاقه مند به این مبحث و حمایت و تشویق به گسترش دیوارهای سبز در داخل شهرهای بزرگ و پر جمعیت و پیشرفتهای شگرفی که در زمینه انواع تکنیکهای نماهای سبز و باغ بامها و دیوار زنده حاصل شد، شرکتها و تولید کنندگان بسیاری در زمینه معماری از کشورهای امریکا و اروپا و حتی کشورهای آسیایی تولیدات مدولار خود را وارد بازار جهانی کردند. اهمیت این موضوع تا به آنجا بود که دولتها با در نظر گرفتن برنامههای تشویقی و حمایتی در زمینه دیوار سبز و به طور کلی طراحی محوطه ای سبز سهم قابل توجهی در این زمینه به خود اختصاص داده و موجبات افزایش آن را فراهم کردند.
دیدگاه خود را بنویسید